اشعار

حــال و احــوال گـرفتـار تماشــا دارد            گــریــه ی عبد گنـه کـار تـماشا دارد

آمدم گــریه کنـم تا که نگــاهی بکــنی            چون ستــاره به شـب تـار تماشا دارد

هر چه شد بین من و تـو ز همه پوشاندی            آبــروداری ســتّــار تـــمـــاشـــا دارد

بارها زیـر همه قـول وقـرارم زده ام             دست گـیــری تو هر بــار تماشا دارد

مهربـانی بـه گنـه کار بُود عــادت تـو            کــرم ســفــره غــفـــّار تـمـاشــا دارد

ماه، ماه رجب و سفره به نام علی است            لحـظــه ی جلوه، رخ یـار تماشا دارد

عاشق نیمه شب صحن و سرای نجفم            حــرم حــیــدر کـــرّار تــمـاشــا دارد

همۀ آرزویم یک سحرکرب و بلاست           شب جـمـعــه حـرم یــار  تـمـاشا دارد

مادری دست به پهلو پسری پـاره گلو           گریــه ها لحـظـه ی دیـدار تماشا دارد

روضۀ قحطی آب و لب عطشان حسین           گـوشه ی صحن علمدار تــمـاشـا دارد

خاک ری را به بـهای سر آقــا دادند            زین جهت گریه ی بسیار تمـاشا دارد

کـاش امسال شـود سال ظهـور حضرت            پـرچــم خــیــمــه ی دلـدار تماشا دارد

در پیـشگــاه قــدسی تو ای خــدای من            می دانــم اینکه رنــگ ندارد حنــای من

ازبس که توبه کردم و توبه شکسته ام            چنگی به دل نمی زند این تـوبه های من

یا رب ببین که از سر تکـرار معصیت            دیگــر شکـسـته قبح معــاصی برای من

گر تو مرا رها کنی از دست می روم            بی لطف تو شود دل دوزخ، ســرای من

ای مالکی که فضل بریّه از آن توست            دستـی  بکش به روی ســر بی نوای من

سوگند می خــورم به مــقام ربــوبیـت            جـــز آســتــان تــو نـبــوَد الـتــجــای من

آن فــطــرسم که در پی قـنـداقـه آمـدم            یعنـی شـکـسـتـه بـال و پــر ربّـنــای من

امشب بیا به خـاطـر اربــاب بی کـفـن           منّت گــذار و درگـذر از این خـطای من

جان حسین ... روزی ما را رقم بزن            امضـا نـمــای تـذکــره ی کــربــلای من

ما را به حق ساقی کــوثـر قـبول کـن            با ناله های هر شب حیــدر قبـول کن

ما بچه های مــادر پهلــو شکسـته ایم            ما را به حق پهلوی مــادر قبــول کن

ما غیر گریه، تحفه بـرایت  نـداشتیـم             این قطره را تو چند برابر قـبـول کن

تاج غلامی تو به شــاهی نمی دهیــم             ما را همیشه رعیت و نوکر قبـول کن

خسته شدم ز توبه شکستن دگر بس است            حـالا که رو زدم به تو دیگرقـبـول کن

از بار معصیت کمــرم  درد می کند             یعنی منم شکسته و مضطـر قبـول کن

تا حک شود ز یار به این تن نشانه ای             ما را شکسته سینه و بی سر قـبول کن

گرچه من پشت درم، راه ندی حق داری           گرچه من دربدرم، راه ندی حـق  داری

بسكه من اين در و آن در زده ام حالا كه           خـورده اينجا گذرم، راه ندی حـق داری

همه جا پـرسه زدم غـيـر در خانـۀ تـو           حــال بشكسته پرم، راه ندی حـق داری

از رفيقان شهيـدم به خــدا جـامــانــدم            حال كه يك نـفــرم، راه ندی حـق داری

گرچه بر سفره تو شاه و گـدا مهمانند            بسكه من خيره سرم، راه ندی حق داری

بس كه توشاهد عصيان مني امشب كه            من گــداي سحــرم، راه نـدی حـق داری

به اميدم كه كسي بــاز شـفـاعت بكند            طفل شش ماهه مگــر باز وسـاطت بكـند

مرا به خلوت و ذکر شبانه راهی نیست            چرا که سهمیه ام غیر روسیاهی نیست

همیشه غیر تو را کرده ام طلب از تو            ببخش! نیت و مقصود من الهـی نیست

مرا به سوی خودش می کشد چنان نفسم            که یک دو گام دگر تا خود تباهی نیست

فقط تو مشتری دست خالی ام هستـی             اگرچه پیش تو دل گاه هست و گاهی نیست

اگر مرا نخری ورشکست خواهم شد             کمک که وضعیتم،وضع رو به راهی نیست

تو دست خالی من را گرفتی و انگار             به نامه ی عمـلم اصلاً اشــتباهی نیست

دوباره بر سـر سفـره نشاندیم امسـال             اگرچه بندۀ تو عـبــد دل بخواهی نیست

سلام ماه خــدا بر لب تو خــون خـدا             ســلام بـر لـب زخــم تــو سیــدالشـهـدا

از نسیــم سحری روح به جانــم دادند            چشمی ازخون جگر اشک فشانم دادند

تا شــدم هم نـفس مـحـفـل رندان سحر            لــذت زمــزمــه و آه و فــغـانـم دادنـد

باورم نیست که با این همه عصیان وقصور            ره به مـهـمـانــی مــاه رمضــانم دادند

بهترین وقت ملاقات خــدا هست نـماز            فـیــض دیــدار به هنگــام اذانـم دادنــد

ضعف روزه ز تن عاجزمن رخت ببست            بهــر انـجــام عــبــادات تــوانـم دادنــد

نام آقــا نمـک سـفـرۀ افـطار من است            کــرم حضرت یار است که نـانم دادند

هر چقدر دور شدم باز عطایم کـردند            توبه بشکستم و هــر بار زمـانـم دادند

ناسپاسی به سر نعمت حـق باعث شد            که حــوالـه به ســرای دگـرانـم دادنـد

مانده بودم که کجا درد دل ابـراز کنم            به کرم خـانه ی اربــاب مکــانم دادند

به خــدا آرزویـی هیــچ نــدارم دیگـر            حــرم کــرب و بلا را که نشـانم دادند

دلم از روز ازل هست گرفتارحسیـن            به غــلامی درش نـام  و نـشــانم دادند

درهمان روز که هر کس زکسی بگریزد            از تــولای عــلــی برگ امــانــم دادند

بـخـداوند قسم شور حسیـن می گیـرم            روز محــشـر اگـرم اذن بـیـانــم دادند

فردای محشر کار دشوار است ای دل            بیچاره  آنکس که گرفتار است  ای دل

هر کس که حب فــاطمه در دل نـدارد            آنجا یقیـنا بی کس و کـار است ای دل

کــار شـفاعت های زهــرا گـفته اند با            دستان مقـطـوع عـلـمــدار است ای دل

هرکس که بی عشق علی و فاطمه زیست            بی غصه ودرد است و بی عاراست ای دل

دنــیـا اگــر چه ظاهــری زیـبـنده دارد            در باطنش بسیــار غم بار است ای دل

دیدی چه آورده به روزم حُـب دنـیــا؟            این قلب و چشمم سخت بیمار است ای دل

چشمی که صد جا رفته و برگشته اصلا            کـی لایـق دیـــدار دلـدار است ای دل؟

هرکس نمیداند که یوسف را بها چیست            محو شـلوغی های بــازار است ای دل

ای دل بیا چــشـم انتظار یــار  باشیـم            ازهرچه غیــر از عشق او بیزار باشیم

من را هميشه خواندی و نشناختم تو را            از غـصه ها رهاندی و نـشناختم تو را

اين بـنـدۀ اسـيـر معـاصـی و نـفـس را            از درگهت نـراندی و نشنـاختم تـو را

بی یـاد تو گـذشت همه عـمـر من ولـی            با من هميشه مـاندی و نشناخـتم تو را

بر خـوان رحمت و کـرم و استجـابتت            عـمری مرا نشاندی و نشناخـتم تو را

شبهای جمعه تو نمک اشک و روضه را            بر جان من چـشاندی و نشناختم تو را

بـا رأفـت و بــزرگی و آقـائی ات مــرا            تا کـربـلا رسـانـدی و نشـناختـم تو را

خود را به خواب ميزني اي بنده تابه كي           هي توبه پشتِ توبه،سرافكنده تا به كی

دنـيا وفــا نــكــرده، وفـا هـم نمي كـند            با زرق و برقش ازغم دل،كم نمي كند

ازحوضِ نور،كي به رخت آب ميـزني            كي دست رد به سينۀ اين خواب ميـزني

اي بنده جزء  براي خدا بنده گي نكن            کج می روی،لجاجت ویک دنده گی نکن

بنده در اوج ِ  فاجـعـه زانو  نمی زند            غيراز خدايِ خود به كسي رو نمي زند

عقلت مگـر به شايد و بـايـد نمي رسد            بارِ كجت به مـنزل و مقـصد نمي رسد

تيشه نزن به ريشــۀ خود بنده ي خدا            بیراهه می روی، مـشو شـرمنــدۀ خـدا

جاي غم ِ بهشت، غمِ پول مي خوري            بيچاره اي كه مثل پدر گول مي خوري

بيهوده هي براي دلت كيسه دوخـتــي            بـاغ بهـشت را به جـوِ ري فـروخــتـي

ای ورشکسته،بیش تر از این ضرر نده            لحظه به لحظه عمر خودت را هدر نده

شبهاي قدر فرصت خوبيست؛ گريه كن            آيا زمان توبه ي تـو نيست گریـه کـن

شبهاي قدر فرصت خوبيست؛توبه كن            بین تو و خدا كه كسي نيست توبه کن

شبهاي قـدر نــالــه بـزن بـي معطـلي            دستم به دامنت، مددي مرتضي علـي

شبهاي قدر اشك تو را كــوثـري كنـد            زهرا براي شيعه ي خود مادري كند

جا مانده اي ز قافله،هيهات، گریه کن           امشب براي عمــۀ سـادات  گريه كن

شايد خــدا به حالِ خرابت نظاره كرد           پرونده ي سياه تو را پـاره پــاره كرد

مانند ســوزِ صبحِ مــه آلـود مي رسـد           وقتي نمانده است، اجـل زود مي رسد

باید روی! به فكرِحساب و كتاب باش           فكر فشارِ قبر و سؤال و جـواب باش

شبهاي قبر، تيره تر از كرده هاي توست           مهتاب روشنش سفر كربلاي  توست

بي نور عشق، قبر تو دلگـير مي شود           امشب بگير تـذكره را، ديـر مي شود

ای تشنه لب، ز دست سبو آب را بگير           امشب به گريه دامن اربـاب را بگيـر

آن گــدایـی که سـر کوی تو جایی دارد          در سر سفـره ی تو آب و غـذایی  دارد

تو نه آنی که ز خود دور کنی سائل را          یـار آن است که پـیـوسـتـه عطایـی دارد

پیش اغیار شـکـستن نبُـوَد در خـور مـا          دل چو بشکست به پیش تو بهــایی دارد

در هیاهــوی دعا ناله ی من گـم  نشود          هر نوا گــوشی و هـر گوش نوایی دارد

با تو یک رنگ نشد قـلب و زبانم آخـر           بس که این بنده به هر لحظه هوایی دارد

با همه معـصـیـتـم نام مـرا خط  نـزدی          نــازم آن یار که گـسـتــرده سَـرایی دارد

بخشش و لطف تو جرات به گناهش داده          بـنـده ات تا که خـطاپــوش خـدایـی دارد

آی اهل رمضـان جا مگـذارید  مـرا           بـال من ریخـته تنـها مگــذارید مـرا

سر مجنون شدنم خـار به پایـم رفتـه           باز در کوچـه ی لیـلا مگذارید مـرا

قطره ای هستم از رود عقـب افتـادم           در ره وصل به دریـا مگذارید  مرا

دست گیـرید ز من دست نـیـنـدازیدم           پاک بــازان به تماشـا مگذارید  مرا

بعد سی روز چو بخشوده نباشم چه کنم؟           باز شــرمنده و رســوا مگذارید مرا

چقدر دست گرفتی در این یکـماهـه            بعد ازاین هم به خودم وا مگذارید مرا

بر روی دست ماندن این بارها بس است           غیر از تو رو زدن به خریدارها بس است
در لـطف تــو تحـمـل آه فـقــیر نــیست           فـیــاض را صـدای گرفتار ها بس است

این نفس مانع است، خودت برطرف نما           بین من و تو چــیـدن دیـوارها بس است
من بــندگی ز تــرس جــهــنـم نمی کنم           بنده شــدن بخــاطــر اجبـارها بس است!
خــیــلی گنــاه می کنم و تــوبه می کنم           دیگربس است اینهمه تکرارها، بس است

این بار را بخـر که دگر راحـتــم  کنی           بیهـوده رفــتــن سـر بـازارهــا بس است
تو سفـره را برای هـمه پـهــن می کنـی           در مهربــانـی تو همین کارهـا بس است
ما را بهشت هــم نبـر ، اما قـبــول کن           لبـخـنـد تو برای گــنـه کـارها بـس است
آری فــقــط حـسـیـن مــرا رد نمی کـند           از این به بعـد رفـتـن دربـارها بس است

سفره ی اشک مرا قــابــل مهمانـی کن            در قــدمگـاه دلم قصد  چـراغــانـی کن

حضرت دوست مرا معتکف یـادت کن            نعمت قرب به این سـائـلت ارزانی کـن

مثل خورشیدی و نور کرمت کم نشود             به گدا از در شــاهانه ات احسانـی کن

کعبه ی ذکر تو را مُحرم حج سـحـرم              به منـایـم بـبــر و نـیـت قــربــانی کـن

خاطر مثـل گــلت کـاش مکـدر نـشـود             نظر لطف بر احـوال پــریـشــانی کـن

دوش در بین مناجات به من می گفتی             ای پسر پیر شدی ترک هوسـرانی کن

روزه و ذکر و نماز تو به دردی نخورد             توبه مردانه از این طرز مسلمانـی کن

دیدی آخر حب دنیا دست و پایم را گرفت           رفته رفته دل ربود از من خدایم را گرفت

چـشمـۀ اشکـم نمی جـوشد، نمی دانم چـرا           من چه کردم که خدا حال بکایم را گرفت

من به دنـبــال اجــابت بـودم امـا عـاقـبـت           لـذت گـوشـه نـشـیـنـی و دعایـم را گرفت

بازی دنیاست گر بی درد و غـم بـار آمدم           بـدتـر آنکه این دل درد آشـنـایـم را گرفت

روزگاری آرزوی من شهـادت بود و بس          بعد آن دوران، زمان، حال و هوایم را گرفت

در میان قلب خود هر روز زائر می شدم           آه، شیطان رخنه کرد و کربلایم را گرفت

من بدی کردم، زمین خوردم، ولی ارباب بود           که میان روضه هایش دست هایم را گرفت

مـاه رحـمـت شده پـیـدا لکَ لبّیک خـدا            «استجابت» شده معـنا لکَ لبّیک خـدا

مـاه ها در پی مـاه رمـضـانـت بــودیم            شـد روا حـاجـت ماها لکَ لبّیـک خـدا

تا شـود روزی ما لـقـمـۀ نـان سـحـری            پهن شد سـفــرۀ نـجـوا لکَ لـبّیک خـدا

لایـق این هـمـه اکـرام نـبـودیـم اصـلاً            این چه سرّی است خدایا لکَ لبّیک خـدا

با وجودی که خـطـاکاری ما را دیـدی            بـاز آغـوش کـنـی وا لـکَ لـبّـیک خـدا

گرمی دست نـوازشـگـر تو باعث شـد            که دل مرده شــد احـیـا لکَ لبّـیک خدا

وقت آن است کمی خـانـه تکانی بکنیم            تا شـوی در دل ما جـا لکَ لبّیک خـدا

قطره ای بیش نبودیم که یک موج دعا            وصلمان کرد به دریـا لـکَ لبّیک خـدا

تا که گفتیم «حسین» فاطمه هم گفت حسین            چه بساطی است مهیّا لکَ لبّـیـک خـدا

نمک سـفـرۀ امشب شده با اذن حسیـن            روضۀ حضرت زهـرا لکَ لبّیک خدا

تا که افـتـاد زمین محسن او هـم افـتـاد            ناله اش سوخت علی را لکَ لبّیک خدا

دوباره سفرۀ اشک است و فیض ماه خودم            دوبـاره نـیـمـه شـبـی و بسـاط آه خـودم

رسیدم اول کاری که مـعـتــرف بـشوم            نـشان به کـس نـدهـم نـامـۀ سیـاه خودم

کسی به جز تو خبردار نیست از حالم            میان محـکـمه آرم که را گـواه خـودم؟

قـشـون اشک فـرستـاده ام به درگـاهت            ذلـیـل عــفـو تـوأم با همه سـپــاه خودم

به من تو راه نشـان دادی و نـفـهـمـیدم            فقط دویـدم و رفتم به  کـوره راه خودم

چه ظلم ها که نکردم به خود در این دنیا            چه چوب ها که نخوردم من از نگاه خودم

حـیـا نکـردم و دنبـال مـعـصیـت رفتـم            شدم من عبد فراری و دل بخواه خودم

چه صبر داری و خسته نمیشوی از من            خودم که خسته ام از این همه گناه خودم

تمام ترس من این است مرگ من برسد            که پی نبـرده ام آن دم به اشتـبـاه خودم

به دست های خودم ساخـتم قفس هـا را            ببین که حـبس شدم در میان چاه خودم

" بجز حسین مرا ملجا و پناهی نیست"            بگو به من که: بیا بـنـده در پنـاه خودم

میان قبر بگویم حـسـیـن و گــریـه کنم            دلم خوش است به این اشک گاه گاه خودم

شبها که گرم اشک و مناجات می شویم            شـایـد شـبـیـه مـادر ســادات می شـویــم

از نور فـاطـمه به سحـر فیض می بریم            تا مـعـتـکـف به کـنج خـرابات می شویم

مـا آمـدیــم تـا کـه گــرفــتـارمـان کـنـی            زلـفـی نشان دهی همه اثـبـات می شویم

لـب وا نـکـرده برگـۀ عـفـو تو می رسد            از این همه گـذشـتـن تو مـات می شویم

این نفس ، دست از سر ما که نمی کشد            در عمر خویش خرج مکافات می شویم

ذکر "علی علی" است که آزادمـان کـند            وقـتـی اســیــر دام بــلــیـات می شـویــم

حـق مـن است تـا بـزنـی ام، نـمی زنـی            با چـشم رحـمـت تو مـراعات می شویم

با روضۀ حسین ز بـس گـریه می کـنیم            غافل ز عرض کردن حاجات می شویم

هرچه صلاح ماست به کشکول مان بریز            ورنـه گـدا به شـیـوۀ عـادات می شـویـم

درپیش روزی است که انگشت بر دهان            حسرت نصیب از این همه اوقات می شویم

بــاور نمی کـنـیــم که با بـودن حـسیــن            در آتــش عـذاب مجـازات مـی شــویــم

تا مرگ ما رسد، عـلـی از راه می رسد            آمـاده پس بـرای مــلاقـات می شــویــم

چه شبهایی که پرپر شد چه روزائی که شب کردم           نه عبرت را فراخواندم نه غفلت را ادب کردم

برات من شبی آمد که در آیـیـنه لرزیدم            شب قدرم همان شب شد که در زلف تو تب کردم

تمام من همین دل بود، دل را خون دل دادم            تمام من همین جان بود جان را جان به لب کردم

دعایی بود و تحسینی، درودی بود و آمینی            اگر دستی بر آوردم، اگر چیزی طلب کردم

تو بودی هر چه اوتادم اگر از پیر دل کندم            تو بودی هر چه اسبابم اگر ترک سبب کردم

نظر برداشتن ازخویش بود و خویش او بودن            اگرچیزی به چشم ازعلم انساب و نسب کردم

الهی عشق درمن چلچراغی تازه روشن کن            ببخشا گر خطا رفتم، ببخشا گر غضب کردم

امشب ای خالق یکتـا همه را می بخشی           در شب قدر، خـدایـا هـمه را می بخشی

ای کریمی که همه ریزه خور خوان توأند           سفره ات هست مهـیّـا همه را می بخشی

ز چه ما غرق گناهیم ولی از سر لطف           می کنی بـاز مــدارا هـمه را می بخشی

به علی،احمد و زهرا،به حسین و به حسن           تو،به این حُرمت اَسما همه را می بخشی

مِهر و کینه دو پر و بال عروج دل ماست           به تــولّــی و تــبـرّی همه رامی بخـشی

شیعۀ حیدر و آتش؛ چـقـدَر بی معناست           مـطـمـئنّم که به مولا همه را می بخشی

دست خالی نـرود هیـچ کسی از این جا           تو در این لیلـۀ احـیـا همه را می بخشی

آن قدر لطف و عنایت به همه داری که           نه فـقـط اهل دعـا را همه را می بخشی

یک نفر گر که دعایش به اجـابت برسد           شک ندارم که تو یکجا همه را می بخشی

به خدایی تو سـوگـند که در وقـت سحر           وسط گـریـه و نـجوا همه را می بخشی

پر تـوبـه بده تا سوی تو پـرواز کنم ...           تا ببـینم که چه زیـبـا همه را می بخشی

من زمین خورده ام امّا نه شـبـیـه عبّاس           به زمین خوردن سقّا همه را می بخشی

فصل رمضان جز به خـدا کـار نـدارم            غـیــر رطـب اشـک به افـطـار نـدارم
افـســوس کـه ایـام خـدا رفـت زدسـتـم            زین غصه به جز چشم گهر بار ندارم

گـفـتـم رخ دلـدار در این مــاه بـبـیـنــم            چـشـمــی که شود لایـق دیــدار نـدارم
از بغض شکسته دل خـونـم چه بگویـم            در بی کسی ام غیر تو غمخوار ندارم
من خسته شدم از خود و این نفس پرستی            یا رب مــددی، جــز دل بیـمــار ندارم
هر وقت که مشغول مناجات تو گـشتم            آن دم به جهـان غصه ی بـسیـار ندارم
صد قافله رفت و من بـیـچـاره بـمانـدم            زیـن درد به جــز آه گهــر بـار نـدارم
بر سیب دلم آفت عصیان چو ضرر زد            آن مــیــوۀ کــالــم که خــریـدار نـدارم
گــر آمده ام بر ســر بــازار مـنـاجـات            جز عشق حسین درهم و دیـنـار ندارم
گر سـائـلم، صاحب خـانـه تو کـریمـی            من دست گــدایــی سوی اغـیـار ندارم